دخترم من زمانی در سیرک زیسته ام و همیشه و هر لحظه،به خاطر بند بازانی که از روی ریسمانی بس نازک راه می روند ،نگران بوده ام،اما این حقیقت را با تو می گویم

دخترم:مردمان بر روی زمین استوار،بیشتر از بندبازان بر روی ریسمان نا استوار ، سقوط می کنند.شاید که شبی درخشش گران بها ترین الماس این جهان تو را فریب دهد.آن شب ،این الماسفریسمان نا استوار تو خواهد بودفو سقوط تو حتمی است.

شایذ روزی ، چهره ی زیبای شاهزاده ای تو را گول بزند،آن روز تو بند بازی ناشی خواهی بود و بند بازان ناشی،همیشه سقوط می کنند.

دل به زر و زیور نبندفزیرا بزرگترین الماس این جهان آفتاب است و خوشبختانه فاین اماس بر گردن همه می درخشد....

....اما اگر روزی دل به آفتاب چهره مردی بستی، با او یک دل باش، به مادرت گفته ام در این باره برایت نامه بنویسد.او عشق را بهتر از من می شناسد.و او برای تعریف یک دلی،شایسته تر از من است.کار تو بس دشوار است ،این را می دانم.

به روی صحنه جر تکه ای حریر نازک،چیزی بدن تو را نمی پوشاند.به خاطر هنر می توانلخت و عریان به روی حنه رفت و پوشیده تر و باکره تر بازگشت.اما هیچ چیز و هیچ کس دیگر در این جهان نیست که شایسته آن باشد که دختری ناخن پایش را به خاطر او عریان کند.برهنگی بیماری عصر ماست،و من پیرمردم و شاید که حرف های خنده دار میزنم.اما به گمان من ،تن عریان تو باید مال کسی باشد که روح عریانش را دوست می داری.

بد نیست اگر اندیشه تو در این باره مال ده سال پیش باشد.مال دوران پوشیدگی.نترس،این ده سال تو را پیرتر نخواهد کرد........